ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ - ΘΥΜΟΣ.

«Κάποτε σε ένα πανέμορφο δάσος ζούσε ένας πράσινος, μεγάλος δράκος.

Κάθε πρωί που ξυπνούσε έβλεπε τα δέντρα του δάσους, έπαιρνε βαθιές αναπνοές και ένιωθε ευτυχισμένος!

Το δάσος ήταν τόσο όμορφο που γρήγορα απέκτησε τεράστια φήμη, με αποτέλεσμα να έρχονται από παντού ζώα να μείνουν εκεί.

Από τότε ο δράκος έχασε την ησυχία του. Και όχι τίποτα άλλο, άρχιζε να νευριάζει εύκολα και να θυμώνει.

Την πρώτη φορά που θύμωσε ήταν επειδή τα σκιουράκια μάζεψαν βελανίδια και τα αφήσανε παντού στο έδαφος.

Πήγε ο δράκος να κάνει τον περίπατό του, τα πάτησε και άρχισε να χοροπηδά από τον πόνο.

Θύμωσε τόσο πολύ που από το στόμα του βγήκε φωτιά. Το αποτέλεσμα ήταν να καεί το δέντρο δίπλα του, αλλά και η γλώσσα του.

Για μέρες δεν μπορούσε ούτε να μιλήσει, ούτε να φάει.

Μόλις συνήλθε, συνέβη κάτι άλλο που τον έκανε να θυμώσει.

Ένας λαγός έφαγε καρότα και πέταξε τα κοτσάνια έξω από την σπηλιά του δράκου.

Ξαναθύμωσε ο πράσινος δράκος, έβγαλε φωτιά από το στόμα του, έκαψε δυο δέντρα αυτή την φορά και έκανε μεγαλύτερη ζημιά στην γλώσσα του.

Όσο για την γλώσσα του, είχε γεμίσει φουσκάλες και τον έκανε να τρώει μόνο γιαούρτι και να μιλάει …πθεβδά!

Μια μέρα ήρθε στο δάσος ένα ξωτικό που μόλις είδε την μεγάλη καταστροφή, έψαξε να βρει τι έφταιγε.

Δεν άργησε να βρει τον δράκο να θυμώνει και να βγάζει φωτιά από το στόμα του, όταν ένας τυφλοπόντικας είχε γεμίσει τον τόπο με τρύπες.

Τότε το ξωτικό πήγε κοντά και του έδωσε το «μαγικό κουτί».

Από εκείνη την ημέρα ο δράκος όχι μόνο δεν θύμωνε, αλλά και σταμάτησε να βγάζει φωτιές και να καίει τα δέντρα.

Σήμερα το δάσος έχει γίνει καταπράσινο, όπως παλιά.

Τι ήταν όμως το μαγικό κουτί;

Ήταν ένα χρωματιστό κουτί που μέσα σε αυτό ο δράκος έγραφε ότι τον θύμωνε.

Με αυτή την όμορφη ιστορία ξεκινήσαμε τις επόμενες δραστηριότητες μας.

Τα παιδιά προβληματίστηκαν πολύ .

Επεξεργαστήκαμε λίγο την ιστορία .

Είπαμε κι εμείς περιπτώσεις που θυμώνουμε .

και αρχίσαμε να συζητάμε τρόπους να διαχειριζόμαστε το θυμό μας.

Μιλήσαμε για τη τεχνική της χελώνας .

Η ΤΕΧΝΙΚΗ ΤΗΣ ΜΙΚΡΗΣ ΧΕΛΩΝΑΣ

“Το μικρό χελωνάκι, κάθε φορά που πήγαινε στο σχολείο έμπλεκε σε καβγάδες με τα άλλα μικρά χελωνάκια, που το πείραζαν και το χτυπούσαν. Ο δάσκαλος το τιμωρούσε. Μια μέρα συνάντησε τη μεγάλη χελώνα, η οποία του είπε πως η απάντηση στο πρόβλημά του ήταν το καβούκι του. Το συμβούλευσε να κρύβεται στο καβούκι του κάθε φορά που θύμωνε, μέχρι να αισθανθεί καλύτερα. Το χελωνάκι εφάρμοσε τη συμβουλή της χελώνας, και όλα βελτιώθηκαν: σταμάτησε τους καβγάδες, ο δάσκαλος δεν το μάλωνε πια και άρχισε να του αρέσει το σχολείο”.

Προσπαθήσαμε λοιπόν κι εμείς να την εφαρμόσουμε .

ΘΥΜΩΝΩ - ΣΤΑΜΑΤΑΩ -ΜΕΤΡΑΩ Ως ΤΟ 10 - ΒΡΙΣΚΩ ΜΙΑ ΛΥΣΗ 

Τοποθετήσαμε στις δυο καρέκλες το αυτί και το στόμα .

Το ένα παιδί μιλάει και ο άλλος ακούει 

και στη συνέχεια αλλάζουν θέση .

ΤΩΡΑ ΑΚΟΥΩ - ΤΩΡΑ ΜΙΛΑΩ

Σκεφτήκαμε τι άλλο θα μπορούσαμε να κάνουμε 

για να ξεχαστούμε και να μας φύγει ο θυμός.

Μας βοήθησαν οι εικόνες που βρήκαμε  εδώ

Φτιάξαμε την αφίσα μας 

Και αποφασίσαμε να φτιάξουμε ένα χώρο 

που θα χαλαρώνει 

το παιδί που θα θυμώνει  

αλλά και θα συζητάει το πρόβλημά του .

Πολύ γρήγορα ο χώρος μπήκε σε λειτουργία !!!!!!!!!!

Προσπαθήσαμε να δείξουμε  

το πόσο άσχημο γίνεται το πρόσωπο μας όταν θυμώνουμε .

Επιστρέψαμε και θυμηθήκαμε την ιστορία με το δράκο 

και κάναμε τη παρακάτω εργασία .

Προσπαθήσαμε να καταλάβουμε πόσο σημαντικό ρόλο 

παίζουν τα χαρακτηριστικά του προσώπου μας 

στο να εκφράσουμε ένα συναίσθημα .

Ετοιμάσαμε τη παρακάτω κατασκευή 

και το αποτέλεσμα τα ενθουσίασε.

( από εδώ)

Τα παιδιά μετακινούσαν τα μάτια , τη μύτη , το στόμα και τα φρύδια 

και το συναίσθημα άλλαζε και το ονόμαζαν .

Αλλά ακόμα και μόνο από τα μάτια 

μπορούμε να καταλάβουμε πολλά .

Χρησιμοποιήσαμε τα παρακάτω λουλούδια 

(pinterest)

Αφού τα παρατηρήσαμε 

τα κόψαμε 

και προσπαθήσαμε να καταλάβουμε  το συναίσθημα από  τα μάτια.

Στη συνέχεια βρήκαμε και ενώσαμε τα << μάτια >> με το <<στόμα>>

Διαλέξαμε λοιπόν ένα τυχαίο χαρτί  με ένα συναίσθημα 

και ζωγραφίσαμε  στο πρόσωπο τα χαρακτηριστικά του προσώπου .

Μόνο ένας πίνακας μας δυσκόλεψε 

και δεν μπορέσαμε να καταλάβουμε ξεκάθαρα το συναίσθημα της γυναίκας.

Παρατηρήσαμε το πίνακα της Μόνα Λίζα!!!!!!!!!

Αποφασίσαμε να δώσουμε μία λύση 

και πήραμε τη θέση της 

εκφράζοντας διαφορετικό συναίσθημα ο καθένας .

Για τέλος σας βάζω μία πολύ ωραία ιστορία 

που διαβάσαμε για το θυμό 

και μας πέρασε ένα πολύ δυνατό μήνυμα .

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΣΥΓΝΩΜΗΣ

“Δύο φίλοι περπατούν στην έρημο.

Κάποια στιγμή τσακώθηκαν και ο ένας από τους δύο έδωσε ένα χαστούκι στον άλλο.

Αυτός ο τελευταίος, πονεμένος, αλλά χωρίς να πει τίποτα, έγραψε στην άμμο:

“Σήμερα ο καλύτερός μου φίλος με χαστούκισε”.

Συνέχισαν να περπατούν μέχρι που βρήκαν μια όαση όπου αποφάσισαν να κάνουν μπάνιο. Αλλά αυτός που είχε φάει το χαστούκι παραλίγο να πνιγεί και ο φίλος του τον έσωσε.

Όταν συνήλθε, χάραξε πάνω σε μια πέτρα: ” Σήμερα ο καλύτερός μου φίλος μού έσωσε τη ζωή”.

Αυτός που τον είχε χαστουκίσει και στη συνέχεια του έσωσε τη ζωή, τον ρώτησε:

“Όταν σε χτύπησα, έγραψες πάνω στην άμμο, και τώρα έγραψες πάνω στην πέτρα. Γιατί;”

Ο άλλος φίλος απάντησε:

«Όταν κάποιος μας πληγώνει, πρέπει να το γράφουμε στην άμμο,

όπου οι άνεμοι της συγνώμης μπορούν να το σβήσουν.

Αλλά όταν κάποιος κάνει κάτι καλό για μας, πρέπει να το χαράζουμε στην πέτρα,

όπου κανένας άνεμος δεν μπορεί να το σβήσει».

Ας μάθουμε να γράφουμε τα τραύματά μας στην άμμο και να χαράζουμε τις χαρές μας στην πέτρα…

ΚΑΛΟ ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ !!!!!!!!!!!!!!!!!